Conchita van Rooij
Conchita van Rooij © Imke van Panhuijzen

Sexy-zakelijk gekleed, veel close-ups op sociale media, Ferrero Rochers op de vergadertafel: Conchita van Rooij (52) is niet de doorsnee advocaat. ‘Ik trek vol vurigheid en warmte ten strijde.’

Topadvocaat. Zo prijst Conchita van Rooij zichzelf aan op haar website, gericht op mensen die ‘de beste echtscheidingsadvocaat van Nederland’ zoeken. Naast een logo (twee fonkelend geslepen zwaarden met gouden handgrepen) en een credo (‘Uw belang is mijn belang’) staat er veel beeld van meester van Rooij op de homepage. 

Een fotootje van haar en prinses Margarita. Een fragment van Herestraat helemaal, een interviewprogramma van Omroep Groningen, waarin ze vertelt dat ze vaak optreedt voor bekende Nederlanders, maar niet voor wie. De cover van Mokum Magazine waarin ze een column heeft. Een kop uit Story, waarin ze geregeld staat als juridisch expert.

Het Story-knipsel linkt door naar Facebook, waar Van Rooij behoorlijk aanwezig is, net als op Twitter, met bijna 24.000 volgers. Ook daar laat vooral beeldmateriaal met veel close-ups zien wat ze allemaal doet, uiteenlopend van een bezoek aan de Raad voor de Kinderbescherming in Breda of een zitting in Alkmaar, tot het gast-eindredacteurschap van Gloss en optredens in Bubbels & Zo, een tv-programma over ‘lifestyle voor veertigplussers’.

Heftig in kleur
Van Rooij noemt zichzelf een laatbloeier, maar in het opleidingsprogramma voor beginnende advocaten wordt ze genoemd als dé advocaat die er als de kippen bij was sociale media te gebruiken om zichzelf en haar praktijk aan te bevelen. In 2015 riep het Advocatenblad haar uit tot een van de meest invloedrijke ‘Blawgers van het jaar’.

'Vamp, klein meisje, schobbejak, topadvocaat, ik ben het allemaal'
© Imke Panhuijzen

Elke foto in haar online etalage toont de half-Spaanse advocaat zoals ze ook de deur opent van haar kantoor aan de Koninginneweg. Felrood gestifte lippen. Lang, dik haar dat volgens de Farrah Fawcett-methode over haar schouders golft. Ze draagt sexy-zakelijke kleren: strakke, niet al te korte rokken, leren jasjes, satijnen blouses, hier en daar een randje kant. Het decolleté mag er zijn.

In het interieur van het kantoor zien we haar verschijning terug. De kunst aan de muur is heftig in kleur en stijl. Er branden kaarsen in opzichtige houders. Op tafel in de vergaderkamer staat een etagère met macarons en Ferrero Rochers.

Van Rooij laat haar toga zien. De blinddoek van Vrouwe Justitia schrijft voor dat hij effen zwart moet zijn met een witte bef. De hare heeft bloedrode details, stiekem aan de binnenkant want de rechter mag ze niet zien. “Typisch Conchita,” zegt ze trots. “Altijd vol vuur.”

Wat ook snel opvalt als typisch Conchita is dat ze aanrakerig is, graag complimentjes geeft en vaak je naam noemt als ze tegen je praat. Het heeft allemaal een intimiteit die niet bepaald gangbaar is in de advocatuur. Conchita laat gretig haar persoonlijkheid zien, de vrouw achter, of beter gezegd, ín de advocaat.

Klopt het er in januari een toename is van het aantal echtscheidingen?
“Zeker, dat is geen broodje aap. We zien vaak dat de kerstvakantie het nekschot is voor relaties die al lange tijd niet lekker liepen. Mensen zitten ineens twee weken op elkaars lip en denken: mijn god, ik houd het geen minuut langer meer uit.”

“Reacties inschatten gaat me sowieso ontzettend goed af. Ik ben heel intuïtief”

“Stress over de familieverplichtingen helpt ook niet. En de confrontatie met de onvrede komt rond de kerstdagen dubbeldwars binnen door het uitzicht op een nieuw jaar; de wens om met een fris gemoed te beginnen, is ineens onstuitbaar. Ik zie het in mijn praktijk, sinds het begin van de maand heb ik twee keer zoveel aanmeldingen dan anders. Maandag spreek ik weer zeven nieuwe cliënten.”

Nemen cliënten vaak een Ferrero Rocher als u ze ontvangt op kantoor?
“Nee, ik geloof het niet. Cliënten zijn meestal te veel van de leg om zin te hebben in chocolaatjes. Toch is het goed dat ze er staan. Zo leuk is het niet, een bezoek aan een advocaat. Het helpt als de look-and-feel van een kantoor persoonlijk en warm zijn. Kaarsen, kunst en een schaaltje lekkere dingen geven het gevoel dat je welkom bent, dat er weinig afstand is. Mensen willen een luisterend oor en vertrouwen krijgen. Naarmate het gesprek vordert, worden ze steeds rustiger.”

“Reacties inschatten gaat me sowieso ontzettend goed af. Ik ben heel intuïtief. Als kind van vier deed ik al niets liever dan menselijk gedrag observeren. Mijn moeder kan dit beamen. Op verjaardagen ging ik midden in de kring zitten om naar iedereen te kijken en te luisteren. Met mensenkennis heb je goud in handen, dat snapte ik al jong. Ken je omgeving, dan ben je zekerder van jezelf.”

Groeide u op in een gezin waar oplettendheid nodig was?
“Ja. Mijn ouders hadden een ingewikkelde relatie. Zij Spaans, afgestudeerd als arts en tien jaar jonger dan mijn vader. Hij Nederlander, econoom en vrij gesloten van karakter. Ze werden verliefd in de trein tijdens een studiereis. Mijn moeder kwam naar Nederland. Ze bracht haar Spaanse temperament mee in het huwelijk. Dat ging niet echt soepel. Ze waren gek op elkaar, maar ze begrepen elkaar niet. Er was altijd strijd. Heftig ging het eraan toe. Verschrikkelijk veel emotie.”

Waar ruzieden ze over?
“Over van alles en nog wat. Ze waren allebei getroebleerd door hun jeugd. De culturele verschillen waren groot. Mijn vader was een dominante man, die weinig vrienden had. Dat was mijn moeder niet gewend van huis uit. Zij voelde zich eenzaam en geïsoleerd, zonder baan en alleen thuis met drie kinderen.”

'Je kunt ver komen met je uiterlijk. Dat had ik al snel door'
‘Je kunt ver komen met je uiterlijk. Dat had ik al snel door’ © Imke Panhuijzen

“We kregen wel veel liefde van haar, hoor. Het was – en is – een ontzettend lieve en warme vrouw. Maar ja, wij moesten wel overleven in de strijd, leren schipperen. Dat is het lot van veel kinderen. Ik zie het dagelijks in mijn praktijk: ouders willen hun kinderen geen kwaad doen, en vervolgens doen ze het volop. Toch ben ik niet slechter geworden van het geharrewar van mijn ouders. Het heeft mij sterk en weerbaar gemaakt.”

Zijn uw ouders uiteindelijk gescheiden?
“Ja en nee. Toen wij jong waren, vroeg mijn moeder ons een keer of wij wilden dat ze van papa ging scheiden. Wij zeiden nee, dus verliet ze hem niet. Jaren later is ze alsnog het huis uitgegaan. Dat verbeterde de relatie enorm. Ze bleven elkaar dagelijks zien, want ze hielden wel veel van elkaar. Zeven jaar geleden is hij overleden. Mijn moeder heeft hem tot het einde toe verzorgd.”

Bent u rechten gaan studeren met het plan iets te doen voor scheidende mensen en hun kinderen?
“Helemaal niet. Op school ging het niet daverend. Mijn moeder hamerde erop dat ik moest studeren, zodat ik mezelf later kon redden. Ik wilde alleen maar een beetje relaxed leven; uitgaan, met kleren, schoenen en make-up bezig zijn. Op mijn dertiende maakte ik me al zwaar op en droeg ik elke dag hoge hakken. Daarin was ik een outcast op school. Door mijn Spaanse bloed was ik natuurlijk ook anders.”

“Op mijn elfde was ik lichamelijk gevormd als vrouw, terwijl de rest van de meisjes in mijn klas nog plat was. Ik gedroeg me ook als een vrouw. Heerlijk vond ik het. Je kunt ver komen met je uiterlijk als je het slim aanpakt. Dat had ik snel door. Met andere dingen was ik weer heel laat. Toen alle andere kinderen van mijn leeftijd al bezig waren met rekenen en schrijven, speelde ik nog het liefst in de poppenhoek.”

Van Rooij haalde op haar 22ste een vwo-diploma in het volwassenenonderwijs. Daarna begon ze aan een studie Nederlands recht zonder er echt iets van te vinden, zegt ze. Een oom in Spanje was jurist en vond het wat voor haar, dus vooruit dan maar. Het studeren ging matig. Alleen in haar afstudeerjaar werkte ze hard, met hoge cijfers als beloning.

“Alsof sexyness en een opgepimpt uiterlijk niet samengaan met kennis van zaken, laat ze maar kletsen”

Advocaat worden vond ze aanvankelijk een te ambitieus plan. Ze ging aan de slag als fiscaal adviseur bij een klein kantoor. Na zeven jaar dacht ze: ja daag, voor zo’n saai leven ben ik niet geboren. In 2004 werd ze beëdigd tot advocaat en begon ze voor zichzelf. Ze liep de deur plat bij Bureau Rechtshulp en bij andere advocaten om te vragen of ze een zaak voor haar hadden.

“In het begin pakte ik alles aan wat er te pakken viel, ik zag overal brood in. Zo heb ik het vak geleerd. Gaandeweg ging ik me richten op het familierecht, met echtscheidingen als superspecialisatie. Het duurde wel even voor men me serieus nam in de advocatuur. Lang was het toch: o, daar heb je leeghoofderige Conchita weer met haar make-up en haar damestasjes.”

“Zo flauw. Alsof sexyness en een opgepimpt uiterlijk niet samengaan met kennis van zaken. Laat ze maar kletsen, ik krijg goede uitspraken van rechters en mijn praktijk groeide vanaf het begin. Ik werk keihard, als advocaat en als ondernemer met een blik naar buiten. Ik wil laten zien dat mijn vak niet saai is. Er zijn een boel strafrechtadvocaten die iedereen kent. Voor het persoon- en familierecht geldt dat niet, terwijl dat ook een enorm spannend rechtsgebied is.”

Wat vind u er spannend aan?
“Het emotionele omzetten naar het juridische. Dat hele scheiden is natuurlijk ook een rouwproces volgens de bekende stappen: ontkenning, verdriet, woede, enzovoort. Voor een advocaat is het belangrijk te achterhalen in welke fase iemand zit, wat de achtergrond is.”

“Wie nam het initiatief tot de scheiding? Is er een ander in het spel? Voelt iemand zich gedupeerd of juist schuldig? Ik ben geen psychiater, maar ik vind het enig om te achterhalen hoe mensen en hun relaties in elkaar zitten. Echt, ik ga heel diep. Als ik dan alles weet, word ik superstrategisch en zakelijk, ook in de manier waarop ik bij de rechter de emotionele kant verwoord.”

Hoe gaat het eigenlijk met de vechtscheiding? Ik lees er zo weinig over de laatste tijd.
“Nou, ze is anders nog steeds ontzettend booming. Mijn praktijk  bestaat voor een groot deel uit zaken die bij andere advocaten niet goed liepen. Ik ben erg bezig met van alles rechttrekken: niet-werkende omgangsregelingen.

Jeugdfoto Conchita van Rooij
Jeugdfoto Conchita van Rooij © Privé

Iemand in of juist uit de echtelijke woningen krijgen. Executieveilingen voorkomen. Echtscheidingsconvenanten openbreken. Dat zijn dingen die je vaak tegenkomt in vechtscheidingen, waarbij partijen elkaar op elke denkbare manier proberen te bevechten en de kinderen in een spagaat duwen.”

Inhoudelijk gezien een fijne kluif?
“Er zitten interessante zaken bij, ja. Ik kan mijn juridisch talent erin kwijt. Zo veel mogelijk ijzers voor de cliënt uit het vuur slepen, daar gaat het mij om. Ik ben echt een pitbull, een vechtadvocaat die niets liever doet dan in haar prachtige, geheimzinnige toga voor iemand op de bres springen.”

Bent u ook weleens streng voor uw cliënten, bijvoorbeeld met het oog op de belangen van kinderen?
“Binnenskamers druk ik ze altijd op het hart de schade voor de kinderen zo veel mogelijk te beperken, bijvoorbeeld door de hulp van een psycholoog in te roepen. Een scheiding hoeft geen rottende wond achter te laten. Ik weet wat het is om op te groeien met ouders in een slecht huwelijk. Zij hadden beter eerder kunnen scheiden, denk ik achteraf.”

“Als een relatie niet meer te redden valt, is het voortvarend doorzetten van een scheiding de beste oplossing. Onder goede begeleiding. Weg met die eindeloze ruzies en kille stiltes achter voordeuren waar de kinderbescherming niet komt kijken. Zo’n voortvarende aanpak zie ik trouwens ook veel gebeuren, hoor. Vechtscheidingen trekken altijd de aandacht, maar de meeste mensen willen er snel uitkomen.”

Melden zich meer vrouwen of mannen bij u?
“Fiftyfifty mag ik wel zeggen. Ik ben geen advocaat die onderscheid maakt; ik bedien iedereen met liefde. Helaas is de situatie voor een man en een vrouw nog wel steeds anders in het geval van een echtscheiding.”

Wie heeft het lastiger?
“De man. Het is prachtig dat rechters tot op het hoogste niveau zich hebben uitgesproken over de gelijkwaardigheid van het ouderschap, onder meer vertegenwoordigd in het ouderschapsplan dat ouders verplicht moeten opstellen voor een scheiding kan worden uitgesproken. De realiteit is echter weerbarstig.”

“Mannen vinden vrouwen die hoog op de ladder staan interessant en aantrekkelijk, maar ze willen ze niet per se als partner”

“Ondanks een kentering in het voordeel van het co-ouderschap is het nog heel vaak zo dat zij de kinderen en alimentatie krijgt en hij betaalt en een omgangsregeling heeft, ook als hij de kinderen vaker bij zich wil hebben. Zeker in geval van een vechtscheiding geven rechters de moeder vaak haar zin om de kinderen te beschermen en een patstelling te doorbreken, met de vader op een zijspoor.”

“En hij maar hopen dat de kinderen naar hem toe zullen komen als ze ouder zijn en er zelf over kunnen beslissen. Dat noem ik geen gelijkwaardig ouderschap.”

In Nederland zijn veel vrouwen niet economisch zelfstandig. Zou het uitmaken voor de vechtscheidingsstatistieken als dat anders zou zijn?
“Dat zou een enorm verschil kunnen maken, denk ik. Machteloosheid en afhankelijkheid stoken boosheid op. Dat zag ik al bij mijn moeder. Gelijkwaardigheid in financiële zin zuivert de verhoudingen. Op het moment dat mevrouw genoeg eigen geld verdient, is er minder gevecht als mensen uit elkaar gaan. Daar komt bij dat vrouwen met een prima baan en dito inkomen eerder geneigd zijn de kinderen eerlijk te delen.”

“Vergeet alleen niet: mannen vinden vrouwen die hoog op de ladder staan interessant en aantrekkelijk, maar ze willen ze niet per se als partner. Volslagen achterlijk, ja. Toch pik ik het tussen de regels door nog zeer geregeld op in gesprekken hier op kantoor.”

Het recht op partneralimentatie beslaat nu nog twaalf jaar. Dat gaat binnenkort veranderen, toch?
“Ja, er ligt een wetsvoorstel waarin dit recht wordt beperkt tot maximaal vijf jaar. Tenzij er thuiswonende kinderen jonger dan twaalf zijn, dan kan het blijven duren tot zij twaalf zijn.”

Wat vindt u van de verandering?
“Ik ben er dubbel over. Voor vrouwen met een fatsoenlijke opleiding moet vijf jaar ruim voldoende zijn om weer een toereikend eigen inkomen te verwerven. Anderzijds is het zo dat zij tijdens het huwelijk vaker dan mannen de carrièreboot hebben gemist, door minder te gaan werken om voor de kinderen te zorgen, in overleg met hun partner. Deze vrouwen gaan er bij inschieten, zeker als ze al wat ouder zijn, en dat zal lang niet altijd rechtvaardig uitpakken.”

Conchita laat gretig haar persoonlijkheid zien, de vrouw achter, of beter gezegd, ín de advocaat

“En voor laag opgeleide vrouwen zal de verandering echt een fiks probleem worden. Daar staat tegenover dat zij vaak een ex hebben die ook niet zo veel verdient. Dan is twaalf jaar betalen wel erg lang.”

Ziet u al een run op echtscheidingen om nog even die twaalf jaar binnen te slepen?
“Het komt soms ter sprake in gesprekken, maar cliënten komen er niet mee binnen. Ik denk dat het onder leken ook nog niet zo bekend is. Als de wetswijziging echt in zicht komt en de kranten haalt, gaan we wel een boom zien, denk ik. Dan staat Conchita klaar.”

Misschien kan de alimentatieperiode een punt van onderhandeling zijn, als mensen elkaar nog iets willen gunnen.
“Zou kunnen. Ik heb net een mediation-opleiding gedaan. Ik wil dat gewoon kunnen, al heb ik mijn twijfels over advocaten die ook mediator zijn. Ze gaan toch zachter in de zaak zitten. In mijn rechtsgebied is dat niet handig. Dat zie ik keer op keer terug in dossiers. Als advocaat moet je er fors ingaan, anders krijg je echt niet wat je wilt in het echtscheidingsrecht, zeker niet als je een vader vertegenwoordigt. Je kunt niet alles bemiddelen.”

Wat gaat u te ver?
“Mensen komen hier geregeld met beschuldigingen van seksueel misbruik aan het adres van hun ex zonder aangifte of enig bewijs, met het verzoek dit op te brengen bij de rechter. Dat doe ik niet. Ik heb ook mijn morele verantwoordelijkheid.”

“In principe ben ik lief en gevoelig, maar tijdens een zitting kan ik een keiharde bitch zijn”

“Maar ik opereer wel langs de randen, I love it. Met rechtvaardigheid houd ik geen rekening. Daar hebben we de rechter voor. Mijn taak als advocaat bestaat uit bepalen wat haalbaar is voor de cliënt.”

You better call Conchita, zoals prominent op uw homepage stond, verwijzend naar Saul, de meedogenloze advocaat van een drugsbaron en moordenaar in de televisieserie Breaking bad.
“Dat was grappig toch?”

Niet alleen grappig, toch?
“Het was een knipoog met een serieuze lading, in de zin dat ik mijn tanden laat zien als het moet. En dat is niet om te lachen. Weet je, ik wil de advocaat zijn die ik zelf zou willen hebben als ik ging scheiden. Iemand bij wie ik me zakelijk en emotioneel veilig zou voelen.”

“Ik ga op een zeer persoonlijke manier met mensen om. Daar houd ik van. Thuis ook, met mijn vriend. We sparren veel over hoe we onszelf neerzetten. Alles met vuur. Ook als ik bezig ben met dieren.”

Dieren?
“Ik ben helemaal weg van dieren. Die natuurlijke kant heb ik ook nog. Voor mij is niets eenduidig en ik ben in alles tegendraads. Een vamp, een klein meisje, een schobbejak en een topadvocaat, dat ben ik allemaal. Ik hou van mooie kleren, maar ik banjer even graag op mijn laarzen tussen de varkens om staarten te wassen.”

“Zwervers, psychiatrische patiënten of huilende kinderen op straat kunnen me diep raken. Andere zielige dingen doen me dan weer niets. In principe ben ik lief en gevoelig, maar tijdens een zitting kan ik een keiharde bitch zijn. Ik vind de combinatie mooi. Dat is ook iets wat ik zie hè, in de zakenwereld en de advocatuur: hoog vliegende vrouwen die zich gaan gedragen als machomannen. Ik niet. Op en top gevoelig en vrouwelijk, dat ben ik en dat blijf ik.”

Vechten als een pitbull, maar wel met een geurkaars aan?
“Ja, vol vurigheid en warmte ten strijde, dat is typisch Conchita.”

Maria de la Concepcion Covadonga Cristina van Rooij

Geboren
7 september 1965, Amsterdam

1979-1985
Havo, Keizer Karel College in Amstelveen

1985-1987
Vwo, Contardo Ferrini, volwassenenonderwijs

1987-1995
Nederlands recht aan de UvA

1997-2004
Fiscaal financieel adviseur, Amsterdam

2004-heden
Advocaat in Amsterdam

2006-heden
Bestuurslid Stichting Advocaten Spreekuur Amsterdam

2013-heden
Commissielid Klachtencommissie Jeugd- en Gezins­beschermers

Conchita van Rooij woont samen met haar vriend in Amstelveen.